Interview

Helaas hebben we zelf geen ex-laaggeletterde kunnen interviewen. Toch vinden we het belangrijk dat U de levensloop van een ex-laaggeletterde kunt lezen. Het interview van Arthur is afkomstig van het Kenniscentrum Alfabetisering Nederlandssprekenden (KAN). KAN maakt deel uit van het ROC van Amsterdam en verzorgt taal- en rekenlessen voor laagopgeleide Nederlandssprekende volwassenen.

 

 

 

Arthur herinnert zich niet veel meer van zijn schooltijd. Vlak na de Tweede Wereldoorlog zat hij in Haarlem op school in een klas met veertig kinderen. Hij zat altijd achteraan, was speels en had geen aandacht voor de lessen. Hij was een dromer. In de vierde of vijfde klas zag de onderwijzeres dat hij naar het bord staarde. “Kun je dat wel lezen?” vroeg zij. Nou, dat kon hij dus niet.

 

Arthur kon niets lezen op het bord en ook niet schrijven. Hij werd naar de oogarts verwezen. Te laat voor Arthur want hij had al een te grote achterstand opgelopen. Daarbij kreeg hij nog een ongeluk waardoor hij een halfjaar in het ziekenhuis belandde. Hier kreeg hij bijles. Lezen en rekenen kon hij goed, maar schrijven lukte niet. Toen hij hersteld was, ging hij naar een B.L.O.-school. Hij vond dat hij daar absoluut niet thuishoorde en kreeg weerstand tegen leren.

 

Meer druk

Arthur werd door zijn ouders op handen gedragen. Voor hen verborg hij dat het niet goed ging op school. “Achterafhadden zij wel wat meer druk op mij mogen uitoefenen”, vindt hij nu. “Na de lagere school ging ik naar de lagere land- en tuinbouwschool, waar ik de praktische vakken het

leukst vond.” Op zijn zestiende kreeg Arthur een baan bij een hoveniersbedrijf. Hij deed nog wel examen maar wist niet wat het woord betekende. Hij was blij dat hij van school af was.

 

Privé-onderwijzeres

Arthur had er niet echt problemen mee dat hij niet kon schrijven. De banen lagen voor het oprapen en hij kwam terecht bij een houthandel. Hij bleek leergierig en ijverig maar aan schrijven schonk hij geen aandacht. Zijn baas ontdekte dat hij er moeite mee had en stuurde hem naar een privé-onderwijzeres. Zonder resultaat en Arthur gaf het op. Hoewel hij nog diverse keren zou proberen het schrijven onder de knie te krijgen, lukte hem dit niet.

 

Schrijven ontweken

Bij de houthandel maakte hij promotie. “Omdat ik bijvoorbeeld goed was in financiën kwam ik ermee weg dat ik het schrijven ontweek”, legt Arthur uit. “In die tijd haalde ik wel mijn rijbewijs en middenstandsdiploma, mijn enige diploma.” In 1998 zei hij de houthandel vaarwel en startte in een opwelling met een stel vrienden een internetbedrijf in netwerksystemen. Hier ontdekte Arthur zijn leidinggevende capaciteiten, waarmee hij de juiste mensen op de juiste plekken zette. Voor het succesvolle bedrijf reist Arthur nu de hele wereld over en spreekt intussen goed Engels en Duits. Dat hij niet kon schrijven, heeft hij altijd gecamoufleerd met mensen om hem heen dit voor hem deden.

 

Nooit te oud

Op tv zag hij bij Lingo iets over dyslexie. Dat je nooit te oud bent om te leren, inclusief telefoonnummer. “Dat was voor mij hét moment om toch te proberen het schrijven op te pakken”, herinnert hij zich. “Door minder te werken kan ik hier tijd voor vrijmaken. Niet kunnen schrijven ervaar ik steeds meer als een handicap. Ik wil gewoon iemand een brief kunnen sturen of een e-mail of sms.”